کسی که سخنانش نه راست است و نه دروغ "فيلسوف" است.
کسی که راست و دروغ برای او يکی است، "چاپلوس" است.
کسی که پول مي گيرد تا دروغ بگويد، "دلال" است.
کسی که دروغ می گويد تا پول بگيرد، "گدا" است.
کسی که پول می گيرد تا راست و دروغ را تشخيص دهد، "قاضی" است.
کسی که پول می گيرد تا راست و دروغ را بهتر نمایان سازد، "وکيل" است.
کسی که با دروغ غریبه است و جز راست چيزی نمی گويد، "بچه" است.
کسی که به خودش هم دروغ می گويد، "متکبر" است.
کسی که حتی دروغ خودش را باور می کند، "ابله" است.
کسی که سخنان دروغش شيرينست، "شاعر" است.
کسی که علیرغم ميل باطنی خود دروغ می گويد، "همسر" است.
کسی که اصلا دروغ نمی گويد، "مرده" است.
کسی که دروغ می گويد و قسم هم می خورد، "بازاری" است.
کسی که دروغ می گويد و خودش هم نمی فهمد، "پرحرف" است.
کسی که دروغ گفتنش را مصلحت آمیز عنوان می کند، "خوش خیال" است.
کسی که مردم سخنان دروغ او را در برخی مواقع راست می پندارند، "سياستمدار" است.
کسی که مردم سخنان راست او را دروغ می پندارند و به او می خندند، "ديوانه" است.
نظرات شما عزیزان:
آمار
وب سایت:
